Mültecinin Günlüğü’nden

“Akıl hastanelerinin vazgeçilmez ilaçları Haldol ve Akineton’ dur”

Cezaevinde yeksenak günler. Aslında rahatım iyi. Ancak cezaevinin en kötü yanı kendinizi bir tarihe şartlandırmış olmanız hedef o güne varmak olarak belirlenince zamanın olumlu değerlendirilmesi de sekteye uğrar. Özellikle kısa süreli cezalarda bu sıkıntı daha yoğun yaşanır ve içinizde gereksiz bir telaş ve sabırsızlık başlar. Bu da cezaevinde de olsa yaratacağınız örnek dünyanın oluşmasını engeller.
Neyse lafazanlığı bırakalım. Yaklaşık 1 ay sonra Gardiyanlar müdürün beni görmek istediğini söyledi. Müdürün yanına çıktım. Müdür C-7’de yattığımdan herhalde cinayetten hükü giydiğimi ya da yargılanmakta olduğumu sanıyordu ki;
-Bu işi nasıl becerdin diye sordu. Adli tıp cezaevinden geçici tahliyeme tedavi görmek üzere Bakırköy Akıl Hastanesi’ne naklime karar vermişti. Müdür büyük bir olasılıkla toplam 6 ay cezam olduğunu bilse herhalde ilk sorusunu tersine çevirecek

• Oğlum sen manyak mısın? Alt tarafı 6 ay ceza. Bunca telaşeye değer mi? gibilerinden bir şeyler söyleyecekti. İki Jandarmayla birlikte Bakırköy’ün yolunu tuttuk. Akıl hastanesinin adli koğuşuna girdim an nasıl büyük bir hata yaptığımı anladım. Cezaevi burası ile kıyaslandığında abartısız bir cennetti. Yaklaşık 200 üst düzey deliyle bir aradaydım ve kendimi sarhoş hissediyordum. Hepsinin büyük vukuatları vardı. Genelde bu kişilerin suçları cinayetlerde odaklanıyordu. Ama ev ya da iş kundaklayan, küçük çocukların ırzına geçen ve şu an aklıma gelmeyen de bir sürü suçtan hüküm giymişlerde bulunuyordu. Ama Adli Tıp tarafından suçu işlediği an şuuru yerinde değildir tesbitiyle cezaevi yerine akıl hastanesine gönderilmişlerdi. Kısacası çoğunun ceza ehliyeti yoktu. Koğuşa girerken beni şişmanca esmer, siyah seyrek saçlı bir adam karşıladı. Önce görevli sandığım adamın üzerindeki elbiseleri yerine blujin ve T-Shirt vardı. Elbiselerimi aldıktan sonra beni büyük koğuşun (En az 200 kişilik) hemen yanındaki küçük çok temiz ve özenle temizlenmiş diğer koğuşa yerleştirdi. O an anladım ki, delilerin ortak yaşamında bile sınıf ayrımı vardı ve ben büyük ihtimalle görünüş itibariyle azılı deliler yerine uysal manyaklar tanımına uyuyordum. Ve bu yüzden daha konforlu bir tedavi süreci mülkiyetine sahip oluyordum. Sonra öğrendim ki, beni karşılayıp koğuşa yerleştiren adam Adanalı zengin bir işadamıydı.

Kardeşini öldürmüşler, o da kardeşlerinin katillerini öldürmüş ve büyük servet harcayarak cezaevi yerine kendini akıl hastanesine attırmayı başarmıştı. Yaklaşık 1 yıl daha söz de tedavi görüp, serbest kalacaktı. Delilik emaresi olmadığı gibi son derece sağlıklı bir ruh dinginliği içindeydi. (Tabii bu tesbit çoğu zaman böyle yerlerde bulunanlar için yanıltıcıdır. Ama orada kaldığı 20 gün boyunca tesbitim kesin doğrulandı) Adanalı benim kadar bile rahatsız değildi. Bakırköy’de beni en çok şatırtan avluda dolaşan hastaların fiziksel durumları oldu. Tamamına yakınının vücutları çarpık çurpuktu. Kimisi uzun taç atacakmış gibi geriye kaykılan futbolcunun almış olduğu, eğimle yay biçimine dönüşmüş haline tıpa tıp uyan bir biçimde, kimisi kraliçe karşısına çıkan bir soylunun eğilip verdiği referans şekline dönüşmüş kamburu çıkacak kadar eğik vaziyette dolaşıyordu. Parantez gibi yani. Kimilerinin de boynu sağa ya da sola en az 45 derecelik bir açının yamukluğuyla sabitlenmişti. Kafam iyice karışmıştı. Bu adamların hiç biri sakat değildi. Peki ama niye böyle sakat gibi dolaşıyorlardı?

Bu sorunun yanıtını çok geçmeden hem de bizatihi yaşayarak alacaktım.

.Akıl hastanelerinin vazgeçilmez ilaçları Haldol ve Akineton’ dur. Kapıdan içeri giren herkes potansiyel deli olarak kabul edildiğinden hastalığın şiddetine göre terkip ayarlanarak
hastaya uygulanır. Bu dozaj 10 Haldol, 1 Akineton’dan, 2 Haldol 1 Akineton’a kadar hastalığın seyrine göre de değişebilir. Akşam ilaç saati geldiğinde bana da sorgusuz
sualsiz iki Holdol bir Akineton vurdular. 5 dakika sonra çenem yana doğru kaykıldı. Çarpılmıştım. Çenem yana doğru kasılmışbir durumda dudaklarım ters düz büyük bir panikle avluya
fırladım. Çenem, dudaklarım hatta burnum birbirinin içine girmiş yüzümün gotik bir binaya benzediğini hissediyordum vedudaklarım açılmadığından konuşamıyor sadece tuhaf sesler çıkarabiliyordum.

O panikle hemşire odasına daldım. Meramımı anlatmama bile gerek kalmadan hemşire -uzan – dedi ve bir Akineton daha yaptı. Aradan bir kaç dakika geçmemişti ki çenem yerine geldi. Yeniden doğmuştum. Tekrar avluya çıktım. Yıldızlar bir başka gülüyorlardı.
Gün boyunca yemek saatlere dışında avluda vakit geçirmek zorundasınız. Bu da korkunç bir işkence tabii. Bir gün hasta bakıcılardan birini kafaladım. Ve bizleri yani hafif delilerin konakladıkları özel koğuşa geldim. En azından yatağımda bir kaç saat yatabilecektim. Kapıdan içeri girdiğimde bizim zengin Adanalının kabak gibi gerisi ile karşılaştım. Adanalı pantolonu sıyırmış, elleri diz çökmüş hemşirenin saçlarında huşu içinde inliyordu. Hemşire Adanalı ile öylesine vuslat halindeydi ki içeri girdiğimi farketmedi bile. Adanalı kafasını çevirdi ve göz göze geldik.
Usulca dışarı çıkıp avluda volta atmaya başladım. 5 dakika sonra Adanalı avluda belirdi ve koluma girdi.
-Bak- dedi. Gördüklerinden kimseye bahsetmeyeceksin huzurumu bozarsan, seninde huzurun bozulur.
-Ne bok yersen ye beni hiç ilgilendirmiyor- dedim. Anlaştık gibilerinden kafasını salladı ve uzaklaştı.
Bu herif büyük olasılıkla ilaç da kullanmıyordu. Akıl hastanesinde verilen ilaçlarla insanın ereksiyon durumuna ulaşması son derece güçtür.
Avludaki voltalarıma hemen hemen her gün Sakaryalı 30-35 yaşlarında biri eşlik ediyor. Öylesine mantıklı ve sağlıklı sohbet ediyor ki insan bu herifin burada ne işi var demekten kendini alamıyordu..
Bir gün Adanalıya
-Bu herif ne iştir- diye sordum. Cinnet sırasında karısını ve iki çocuğunu doğramış, bir paranoyak yani, şuur gidip geliyor. Volta arkadaşım Sakaryalı da bizim koğuşta.
Bir gece yarısı, saat 2-3 gibi koğuşun bütün ışıkları yandı. Nöbetçi doktor, yanında hemşire hepimizin kalkmasını istedi. Doktorun yanında bizim Sakaryalı gözleri faltaşı gibi şeytan görmüş gibi doktora beni işaret ediyor.
-İşte bu doktor bey suikastı gerçekleştirecek ekibin şefi bu.

• Şaşırdım. Ne suikastı? Ne ekibi? Ne şefi? Sakaryalı gece yarısı nöbetçi doktora gidip benim kendisini öldüreceğimi ve günlerdir de bunun planlarını yaptığımı söylemiş…
  Doktor da (Manyak mıdır nedir) ciddi ciddi böyle bir şeyin olup olmadığını sordu.
  -Doktor Bey, dedim. Bu adamı tanımam etmem. Büyük ihtimal halisünasyon içinde boğuşuyor. Hem siz bir delinin lafına bakıp gecenin bu saatinde bu kadar insanı niye ayaklandırıyorsunuz?Doktor şaşkınlıkla yüzüme baktı. Alaycı gözleriyle
  -Delinin lafına bakmak mı ? diye tekrarladı.
  -İyi de senin ne işin var burda? Hemşireye döndü. Klasik Bakırköy fıkraları vardır hani dedi. Birbirlerinin deli olmakla suçlayan deliler..
  Beni göstererek
• İşte deli fıkralarındaki tipik delilerden biri…
  Işıklar söndürüldü. Sakaryalı büyük koğuşa kaçtı.
  İhtimal suikast timinin eyleme geçeceğini sanıyordu..
  Ertesi gün hiçbir şey olmamış gibi yanıma geldi güle oynaya
  sohbete devam ettik.

Süleyman Takunyacıoğlu — MÜLTECİNİN GÜNLÜĞÜ ‘nden