Mutsuzluğun Kaynağı

MUTSUZLUĞUN KAYNAĞI

Baştan şunu söylemeliyim ki, mutsuzluğun kaynağı “ekonomi-politik”tir. Ve içinde bulunduğumuz üretim sistemidir. Mutsuzluğun panzehri ise, hiçbir zaman milliyetçilik ve siyasal İslam ideolojisi olamaz.

Ülkemizde, yaşayan her iki kişiden birisi mutsuz imiş. TÜİK’in yaptığı bu araştırma sonucu, ilk duyduğumda ‘vay canına!’ dedirtse bile, biraz sorgulayıcı düşünceye dalınca, bana hiç tatminkâr gelmedi. Çünkü her iki kişiden birisi demek, ülke nüfusunun yarısı mutsuz ise, diğer yarısı da mutlu(!) demeye gelmekte. Ve bu istatiksel gösterge her haliyle yanıltıcı bir içerik, dolayısıyla manipülasyon kokmaktadır.

Her 10 kişiden birisi mutlu ise, diğer 9’u mutsuzdur demek daha gerçekçi bir yaklaşım olur. Neden böyle düşündüğümü hemen açıklamaya çalışayım, yüksek müsaadelerinizle.Emekli maaşları, ortalama 14 bin 469 TL’dir. Bu maaşla geçinmeye mahkûm edilmiş milyon kere milyon insanlar yaşamaktadır. Bu insanlar mutlu olabilirler mi?Asgari ücret, 22.104 TL. ’dir. Bu ücretlerle geçinmek zorunda olan, bir gün değil, tamı tamına otuz (30) işgünü geçinmek, sabahın kapkara saatlerinde yollara dökülüp, işlerine ulaşmaya çalışan işçiler… Akşamın alacakaranlığında toplu taşıma kuyruklarında, metrolarda, otobüslerde koyun koyuna, nefes nefese evlerine dönüp, açlığını ne bulduysa bastırmaya çalışan işçiler… Çocuklarının en küçük maddi ihtiyaçlarını karşılamakta aciz kalan işçiler… Ev sahibinin kira artışından ödü patlayan insanlar… Kasabın, manavın ve veresiye defterleri dolu olan bakkalın, eczacının, borç alıp da ödeyemediği yakınının aşağılayıcı bir söz söylemesinden çekinen gururlu insanlar…

Her gün yeni yeni zamların açıklandığında yutkunmaktan, söylenmekten başka bir şey yapamayan insanların mutlu olabilme şansları var mıdır? İşsizlerin mutlu olabilmeleri…Okulları biten öğretmenlerin, sağlıkçıların, atanma bekleyen, kadro açılmasını bekleyen gençlerin…Eğitimde fırsat eşitsizliğine maruz kalıp, yeteneği ve zekâsı körelen çocukların…

Tüketici kartlarına yaslanan, tüketici kartlarıyla ekmek, peynir gibi temel ihtiyaçlarını karşılayan, günü kurtarmaya çalışan ama ‘Ay’ı ve yılı kurtaramayıp, tüketici kartları faizlerinin karşısında bocalayan insanların, tüketici kart faizlerinin tükettiği insanların, kapılarına icra gelenlerin…Ve hiçbir düzenli geliri bulunmayıp, kredi kartı bile olmayanların, çöplerden beslenenlerin, Pazar artıklarından geçinenlerin, evlerinde ısınma, aydınlanma giderlerini karşılamaktan aciz olanların mutluluktan aldıkları pay ne kadar olabilir?

Çocuğuna mama alamayan, okula gönderdiği evladına harçlık veremeyen bir ebeveynin buruk acısı ne kadarsa, mutluluk endeksi de o kadar olabilir.Son cümle; bu sorunlarla bocalayıp, işin içinden çıkamayan mutsuz insanlar kümesinin, ülke nüfusunun 85 buçuk milyon olduğu yerde (mutluluk/mutsuzluk) oranları sizce ne olmalıdır?

24.02.2025, Sedat Pamuk, İzmir