MİNİK KIZIM
Nefes nefese kalırdı,
Sevgisini çözerken şarkılardan.
Yumurta kabuğundan zırhını giyerdi,
Kırılmamak için.
Onu mutlaka severdi tanıyan tanımayan.
Kocaman bakardı,
Kuyu dibi gibi kara gözlerle.
Karanlıkta görürdü,
Çünkü aydınlatırdı bakışlarıyla.
Baş parmakla, küçük parmağı buluşturmak yeterdi.
Bileğini kavramak için.
Her soruya bir cevabı vardı mutlaka.
O minik eller öyle bir tutundu ki hayata.
Kerpeten gibi yapıştı toprağın saçlarına.
Dil damak gibi,
Dost olmayı denedi insanlarla.
Acı ve tatlıyı paylaşmak istedi.
Söylenecekleri birlikte söyledi,
Dost bildikleriyle.
Dişlerine çok güvendi...çook.
Bir gün kendini terkedebileceklerini bilmedi.
13 -06-3024 /BANDIRMA/ ULVİYE KARA AKCOŞ